تعریف و شرایط عقد ضمان در قانون مدنی ایران
براساس مواد 684 تا 690 قانون مدنی ایران که اشعار می دارد:
ماده ۶۸۴ – عقدضمان عبارت است ازاینکه
شخصی مالی راکه برذمه دیگری است بعهده بگیرد.
متعهد را ضامن طرف دیگررا مضمون له و شخص ثالث را مضمون عنه یا مدیون اصلی می
گویند.
ماده ۶۸۵ – درضمان رضای مدیون اصلی شرط نیست .
ماده ۶۸۶ – ضامن بایدبرای معامله اهلیت داشته باشد.
ماده ۶۸۷ – ضامن شدن از محجور و میت صحیح است .
ماده ۶۸۸ – ممکن است ازضامن ضمانت کرد.
ماده ۶۸۹ – هرگاه چندنفرضامن شخصی شوند ضمانت هرکدام که مضمون له
قبول کندصحیح است .
ماده ۶۹۰ – درضمان شرط نیست که ضامن مال دار باشد لیکن اگرمضمون له
در وقت ضمان به عدم تمکن ضامن جاهل بوده باشد می تواند عقدضمان را فسخ کند ولی
اگرضامن بعد ازعقد غیرملی شود مضمون له خیاری نخواهد داشت .
