شرایط قصد طرفین و رضای آنها در معاملات

شرایط قصد طرفین و رضای آنها در معاملات

براساس مواد 191  تا 201  قانون مدنی که اشعار می دارد :

ماده ۱۹۱ – عقد محقق می شودبه قصد انشاءبه شرط مقرون بودن به چیزی که دلالت بر قصدکند.
ماده ۱۹۲ – در مواردی که برای طرفین یا یکی ازآنها تلفظ ممکن نباشد اشاره که مبین قصد و رضا باشدکافی خواهد بود.
ماده ۱۹۳ – انشاء معامله ممکن است به وسیله عملی که مبین قصد و رضا باشد مثل قبض و اقباض حاصل گردد مگر در مواردی که قانون استثناءکرده باشد.
ماده ۱۹۴ – الفاظ و اشارات و اعمال دیگرکه متعاملین به وسیله آن انشاء معامله می نماید باید موافق باشد بنحوی که احد طرفین همان عقدی را قبول که طرف دیگر قصد انشاء او را داشته است والا معامله باطل خواهدبود.
ماده ۱۹۵ – اگرکسی در حال مستی یا بیهوشی یادرخواب معامله نمایدآن معامله بواسطه فقدان قصد باطل  است .
ماده ۱۹۶ – کسی که معامله می کندآن معامله برای خودآن شخص محسوب است مگر اینکه درموقع عقدخلاف آنراتصریح نمایدیابعدخلاف آن ثابت شود معذلک ممکن است درضمن معامله که شخص برای خودمی کند تعهدی هم به نفع شخص ثالثی بنماید.
ماده ۱۹۷ – درصورتی که ثمن یا مثمن عین متعلق به غیر باشدآن معامله برای صاحب عین خواهدبود.
ماده ۱۹۸ – ممکن است طرفین یایکی ازآنها به وکالت ازغیراقدام بنماید و نیز ممکن است که یکنفر به وکالت ازطرف متعاملین این اقدام را به عمل آورد.
ماده ۱۹۹ – رضای حاصل در نتیجه اشتباه یا اکراه موجب نفوذ معامله نیست .
ماده ۲۰۰ – اشتباه وقتی موجب عدم نفوذمعامله است که مربوط بخود موضوع معامله باشد.
ماده ۲۰۱ – اشتباه درشخص طرف به صحت معامله خللی واردنمی آورد مگر درمواردی که شخصیت طرف علت عمده عقد بوده باشد.